fereydoonmoshiri poem

              

عشق، هر جا رو كند آنجا خوش است. گر به دريا افكند دريا خوش است. گر بسوزاند در آتش، دلكش است. اي خوشا آن دل، كه در اين آتش است. تا ببيني عشق را آيينه‌وار آتشي از جان خاموشت برآر! هر چه مي‌خواهي، به دنيا در نگر دشمني از خود نداري سخت‌تر! عشق پيروزت كند بر خويشتن عشق آتش مي‌زند در ما و من. عشق را درياب و خود را واگذار تا بيابي جان نو، خورشيدوار. عشق هستي‌زا و روح‌افزا بود هر چه فرمان مي‌دهد زيبا بود.                                                                                        روزهايي كه بي تو مي‌گذرد گرچه با ياد توست ثانيه‌هاش آرزو باز مي كشد فرياد: در كنار تو مي‌گذشت، ايكاش!                                                                     دست غريقی به دست توست ، كه دريا در پي آن طعمه ، در تلاش و تكاپوست . دست غريقی به دست توست ، كه هر موج می زندش مشت ، می كَندَش موي ، می دَرَدش پوست  ! هر چه توان در تو بوده ، برده به غارت ، هر چه رمق در تو بوده ، رفته به تاراج . می كُشدت درد ، می كِشدت آب ، بر سر و روی تو تازيانه امواج ! زور تو ناچيز و زور موج زياد است راه تو بسته ست و دست و پای تو خسته ست . دست تو از دست او جدا شدنی نيست رشته ای از جان او به جان تو بسته ست  ! طرفه نبردی است ، نابرابر ، خونبار ، حمله موجت ميان ورطه كشانده ست . گاه ، يقين می كنی ، كه اينك ، تا مرگ ، فاصله ای جز يكی دو لحظه نمانده ست  ! دير زمانی است ، اين غريق ، دريغا سخت فسرده ست و دل به مرگ سپرده ست در تو ، شگفتا  !  هنوز ، در دل گرداب ذره ای از گرمی اميد ، نمرده است !                                                                                                                    copyright                                                                                    http://www.fereydoonmoshiri.org