فريدون مشيری

	عشق، هر جا رو كند آنجا خوش است. گر به دريا افكند دريا خوش است. گر بسوزاند در آتش، دلكش است. اي خوشا آن دل، كه در اين آتش است. تا ببيني عشق را آيينه‌وار آتشي از جان خاموشت برآر! هر چه مي‌خواهي، به دنيا در نگر دشمني از خود نداري سخت‌تر! عشق پيروزت كند بر خويشتن عشق آتش مي‌زند در ما و من. عشق را درياب و خود را واگذار تا بيابي جان نو، خورشيدوار. عشق هستي‌زا و روح‌افزا بود هر چه فرمان مي‌دهد زيبا بود.